Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 27 Απριλίου 2013

Εμφανίσεις: 798

• Ευρωπαϊκή Ένωση

Αίτημα για μια Ευρώπη για το Λαό – από το Λαό

Ποιο είναι το παρασκήνιο του αιτήματος αυτού;

Στις 13 Νοεμβρίου 2007, περισσότεροι από 30 επιζήσαντες από το στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς και άλλα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης συναντήθηκαν στο Άουσβιτς, στο πλαίσιο ολοήμερου συνεδρίου. Αυτή η εξαιρετική ομάδα ανθρώπων, με βάση ένα μοναδικό ηθικό πιστεύω, αποφάσισαν να ασκήσουν την επιρροή τους στις συζητήσεις για το μέλλον της Ευρώπης. Σε μια σεμνή τελετή, μοιράστηκαν τα βιώματά τους από το παρελθόν και πρότειναν ένα σύνταγμα για μια «Ευρώπη για το Λαό, από το Λαό».

«Δεν είναι πολιτική εκστρατεία, αλλά ζήτημα ηθικής τάξης», λέει ο Ογκίστ Κόβαλτσικ, ιδρυτής του Auschwitz Hospice Foundation (Fundacja Hospicjum Oswiecim) και κύριος οργανωτής του συνεδρίου.

 Τι πρεσβεύει το σύνταγμα για μια «Ευρώπη για το Λαό, από το Λαό»;

Κεντρικό σημείο αυτού του μοναδικού εγγράφου είναι η προστασία της υγείας και της ζωής των Ευρωπαίων πολιτών από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, των οποίων τα κέρδη, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, προέρχονται από την εμπορική εκμετάλλευση του ανθρώπινου σώματος. Ο κοινός παρονομαστής των συμφερόντων αυτών, που κατά κύριο λόγο περιλαμβάνουν τη βιομηχανία φαρμάκων και τη βιομηχανία γενετικά τροποποιημένων τροφίμων, είναι τα πατενταρισμένα προϊόντα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα γιγάνιων ομάδων συμφερόντων σε βάρος της υγείας και της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Το σύνταγμα, επομένως, κάνει έκκληση για το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην υγιεινή διατροφή, το δικαίωμα στο καθαρό περιβάλλον, το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την προστασία των κοινωνικών αξιών.

Τι καθιστά αναγκαία την πρωτοβουλία αυτή;

Η συζήτηση γύρω από τη Συνθήκη της Λισαβόνας λαμβάνει χώρα τη στιγμή που είναι ακόμη νωπές οι μαρτυρίες των επιζώντων του Άουσβιτς σχετικά με τις συνέπειες της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή και τις ανάγκες των ανθρώπων.

Υποτίθεται πως το οικοδόμημα της Ευρώπης θα στηριζόταν στις μνήμες του παρελθόντος και στη θεμελιώδη αρχή μιας Ευρώπης για το λαό, από το λαό. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, ωστόσο, η αρχή αυτή παραβιάζεται ακόμη πιο τακτικά, και ο κόσμος κωφεύει όλο και περισσότερο στις μαρτυρίες των επιζώντων του Άουσβιτς για την πείνα και τη δυστυχία, την εξοντωτική δουλεία, τον πόλεμο και το μίσος, καθώς και τα άλλα εγκλήματα των Ναζί.

Όπως τεκμηριώνεται τώρα στο δικτυακό τόπο Profit-Over-Life, εκατοντάδες χιλιάδες άντρες και γυναίκες από όλη την Ευρώπη, αιχμάλωτοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, έχασαν τη ζωή τους ως υπόδουλοι εργάτες στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμίου Πολέμου, στο όνομα της επιχειρηματικής απληστίας. Επιπροσθέτως, δεκάδες χιλιάδες απ’ αυτούς έχασαν τη ζωή τους σε ψευδοϊατρικά πειράματα, τα οποία γίνονταν στους κρατούμενους για την απόκτηση πατέντας για διάφορες φαρμακευτικές ουσίες για λογαριασμό του πετροχημικού καρτέλ της IG Farben, το οποίο συνιστούσαν η Bayer, η BASF, η Hoechst και άλλες εταιρείες. Ωστόσο, οι ιστορικοί διάδοχοι του καρτέλ της IG Farben συνεχίζουν σήμερα να απειλούν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων – με πιο υπόγεια μέσα αυτή τη φορά.

Οι πολιτικοί μέτοχοι των οικονομικών ομάδων συμφερόντων που υποστηρίζουν τη φαρμακοβιομηχανία, όπως, για παράδειγμα, οι Τζορτζ Μπους και Νικολά Σαρκοζί, μας λένε τώρα να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο και συζητούν ανοιχτά για έναν Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κατά συνέπεια, αν οι Ευρωπαίοι πολίτες θα έπρεπε κάποια στιγμή να απαιτήσουν το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στη φυσική διατροφή, το δικαίωμα για ένα υγιεινό περιβάλλον, το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και την προστασία των κοινωνικών αξιών, αυτή η στιγμή είναι τώρα.

Constitution GR Screen and Print

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 24 Απριλίου 2013

Εμφανίσεις: 806

• Μέρκελ
• Γερμανία
• Ευρωπαϊκή Ένωση
• Ευροζώνη
• Ευρώ
• Ευρωσκεπτικιστές

Ο ιδρυτής του πρώτου κόμματος ευρωσκεπτικιστών στη Γερμανία δηλώνει στην Telegraph τους λόγους για τους οποίους έφτασε η ώρα να «σπάσει» το ευρώ - και γιατί η εκθρόνιση της Μέρκελ είναι σίγουρη.

Από τους Harriet Alexander και Jeevan Vasagar, στο Βερολίνο

7 Απριλίου, 2013

Με μια πρώτη ματιά, ο Bernd Lucke φαίνεται απίθανο να είναι ο τύπος που προκαλεί άγρυπνες νύχτες στα υψηλά στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αγορίστικη εμφάνιση, με ήπιων τόνων δηλώσεις, ένας καθηγητής οικονομικών που είναι σχεδόν άγνωστος έξω από την πατρίδα του και μακριά από ένα γνήσιο γερμανικό όνομα.

Κατά τους επόμενους μήνες, όμως, ο χαμηλών τόνων ακαδημαϊκός από το Αμβούργο ίσως αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερη απειλή για το μέλλον του ευρωπαϊκού σχεδίου από ό,τι άλλοι πιο έντονα ευρωσκεπτικιστές.

Αποσχισμένος από το πενηντάχρονο πολιτικό του κόμμα είναι ο πρώτος που θα αμφισβητήσει την προηγούμενη ακαταμάχητα ορθόδοξη άποψη ότι η Γερμανία πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη. Έτσι το νεοσύστατο κίνημά του, το Αlternative for Germany - Εναλλακτική για τη Γερμανία, ελπίζει στις γενικές εκλογές το Σεπτέμβριο, ώστε να εκμεταλλευτεί το 25% των ψηφοφόρων που δηλώνει ότι θα μπορούσε να σκεφτεί τη Γερμανία χωρίς το ευρώ.

Το κόμμα του είναι μια άμεση απειλή για την εύθραυστη συμμαχία της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, η οποία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της ευρωζώνης, αφού έχει επωμισθεί το μεγαλύτερο μέρος του κόστους από το bail-out των χωρών της Νότιας Ευρώπης. Αλλά μετά από τις διαδοχικές διασώσεις, bail-out, σε Ελλάδα και Κύπρο - και με την ελάχιστη ευγνωμοσύνη από τους αποδέκτες των διασώσεων, οι οποίοι χαρακτηρίζουν τους Γερμανούς ως «Ναζί» και επιμένουν ότι η γενναιοδωρία των Γερμανών εδράζεται στην οικονομική μεταρρύθμιση, η υπομονή πολλών Γερμανών έχει εξαντληθεί. Η ευρωζώνη τώρα προωθεί τις διαμάχες και όχι την ενότητα, λέει ο κ. Lucke, επομένως είναι καιρός να διαλυθεί.

«Η αντίδρασή μου είναι ότι το ευρώ διχάζει την Ευρώπη», είπε. «Στην πραγματικότητα είναι μια διαίρεση των ευρωπαϊκών εθνών, δεδομένου ότι περιλαμβάνει μια μεγάλη οικονομική επιβάρυνση στις χώρες αυτές. Πολλοί από τους υποστηρικτές της Άνγκελα Μέρκελ θα μας ψηφίσουν. Και όταν χάσει τη δημόσια υποστήριξη, αυτό θα είναι το τέλος της πολιτικής της ζωής».

Το επόμενο Σαββατοκύριακο ο κ. Lucke θα βρίσκεται σε ξενοδοχείο του Βερολίνου για να παραστεί στο εναρκτήριο συνέδριο του κόμματός του, το οποίο ιδρύθηκε νωρίτερα αυτό το χρόνο. Το συνέδριο έχει θέσεις για 1300 υποστηρικτές οι οποίες έχουν ήδη καλυφθεί.

Το κόμμα θα πρέπει να συγκεντρώσει 2000 υπογραφές σε καθένα από τα 16 κρατίδια της Γερμανίας, για να καταχωρηθεί ως κόμμα, και να κερδίσει πάνω από 5% των ψήφων για να μπει στο Bundestag. Ωστόσο, ο κ. Lucke, o οποίος μίλησε στη “The Sunday Telegraph”, ενόψει του συνεδρίου την επόμενη βδομάδα, είναι πολύ σίγουρος γι’ αυτό.

Προσεκτικός στις δηλώσεις και με επιστημονικό τρόπο, ο κ. Lucke δεν ταιριάζει με την εικόνα των περισσότερων πολιτικών ευρωσκεπτικιστών της ηπείρου, οι οποίοι συνήθως τείνουν να είναι θορυβώδεις και δημαγωγικοί. Σε αντίθεση με τον ηγέτη του UKIP, Nigel Farage, o ίδιος δεν κάνει καμία προσποίηση να είναι ένας «άνθρωπος του λαού» - μάλιστα o ίδιος αναφέρει τις κατηγορίες ότι παίζει με μια «λαϊκίστικη» κάρτα, ως καμουφλάρισμα που επινόησαν ακαδημαϊκοί της Αριστεράς.

Παρ’ όλα αυτά, είναι σίγουρος ότι πολλά προβλήματα δημιουργούνται στην Ευρώπη και είναι πεπεισμένος ότι με τη σημερινή μορφή της η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί τη διχόνοια και όχι την αρμονία.

«Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα με το οποίο το ευρωπαϊκό εγχείρημα μπορεί να ευημερήσει», είπε. «Υπάρχει διαίρεση της Ευρώπης τώρα και αυτή πρόκειται να μεγαλώσει, αν δεν σταματήσουμε αυτή τη διαδικασία και αν δεν εισάγουμε νομισματική ευελιξία για τις χώρες που υποφέρουν περισσότερο».

Είναι αυτή μια απάντηση στην άποψη των βορειοευρωπαίων ότι η ηθική της εργασίας τους είναι ασυμβίβαστη με αυτή του Νότου;

«Ναι», είπε με βεβαιότητα.

Ως εκ τούτου, ο κ.Lucke τάσσεται υπέρ μιας σταδιακής «διάλυσης» της ευρωζώνης, με τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες - Ελλάδα, Κύπρος, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία - να εγκαταλείπουν πρώτες. Ακόμη πιο αντιφατικά, ο ίδιος προτείνει την ίδια τύχη για τη Γαλλία, που θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη των οικονομικά συνετών κρατών της Σκανδιναβίας και που τελικά κι αυτή (η Ευρωζώνη) θα διαλυθεί.

«Αυτοί (οι Γάλλοι) θα πρέπει να εγκαταλείψουν και τότε θα παραμείνουμε με ένα πολύ μικρότερο κομμάτι της ευρωζώνης, το οποίο θα μπορούσε ίσως να υπάρξει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα», είπε. «Θα μπορούσε να διατηρηθεί ή ακόμα και να διαλυθεί μετά την αποχώρηση των νοτίων χωρών».

Σίγουρα η τοποθέτησή του δεν θα είναι δημοφιλής στο Παρίσι;

«Για την ακρίβεια έχω ακούσει ότι οικονομολόγοι στη Γαλλία είναι δεκτικοί για την έξοδο από το ευρώ, καθώς βλέπουν τα προβλήματα στα οποία εισέρχονται. Επιπλέον, πιστεύω πως ο ελληνικός λαός θα είναι ιδιαίτερα χαρούμενος για τη στάση που τηρούμε, καθώς υποστηρίζουμε τη μείωση του χρέους τους και όχι την αύξησή του και το στρίμωγμά τους στη γωνιά».

Στον ίδιο τόνο με Βρετανούς ευρωσκεπτικιστές, το κόμμα του κ. Lucke απευθύνει επίσης έκκληση για μείωση της γραφειοκρατίας και για τον επαναπατρισμό πολλών εξουσιών από τις Βρυξέλλες. Η πολιτική ανταγωνισμού, η εξωτερική πολιτική, η άμυνα και η ρύθμιση των τραπεζικών εργασιών θα πρέπει να παραμείνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά οι υπόλοιπες αποφάσεις θα πρέπει να επιστραφούν στις εθνικές κυβερνήσεις, είπε.

«Στους Γερμανούς δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ψηφίσουν για σημαντικές νομοθεσίες, ορισμένες από τις οποίες έχουν διαμορφώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα. Δεν συνειδητοποιούσαν ότι οι αποφάσεις που λάμβανε το Κοινοβούλιό μας ήταν μερικές φορές κατάφωρα λανθασμένες».

Η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από το ενιαίο νόμισμα. Κατέχει επίσης και το πορτοφόλι. Το 2011, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, η χώρα των 89 εκατομμυρίων συνέβαλε με €7,5δις στον κουμπαρά της Ε.Ε. - σε σύγκριση με περίπου €5δις από τη Γαλλία και €4,7δις από τη Βρετανία, που αποτελούν το δεύτερο και τον τρίτο μεγαλύτερο δωρητή. Επιπλέον, όμως, η Γερμανία συνεισφέρει επίσης σημαντικά περισσότερο στη ζώνη του ευρώ και στο ταμείο διάσωσης, το οποίο έχει ως στόχο να εμποδίσει τις χώρες της Ε.Ε. με οικονομικά προβλήματα από την ολίσθηση σε πτώχευση, με το να παρέχει σε αυτές δάνειο με ευνοϊκούς όρους. Μέχρι στιγμής, η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Κύπρος έχουν αξιοποιήσει το ταμείο αυτό.

Με δεδομένη τη σημαντική αυτή συμβολή που υπέβαλε η Γερμανία, ίσως εκπλήττει το γεγονός ότι κανένα σοβαρό κόμμα ευρωσκεπτικιστών δεν έχει ενεργοποιηθεί νωρίτερα. Αλλά οι Γερμανοί αντιμετώπισαν διαφορετικά το Ευρωπαϊκό Σχέδιο, με τρόπους πολύ διαφορετικούς από τους Βρετανούς∙ επωφελούνται οικονομικά από την ενιαία αγορά για τις εξαγωγές τους και πολιτικά από το να είναι επίκεντρο της ενωμένης Ευρώπης. Πάντα έχοντας υπόψιν το ναζιστικό παρελθόν της, η Γερμανία δεν επιθυμεί να επιστρέψει στην προηγούμενή της θέση, του οικονομικά ισχυρού «αουτσάιντερ».

Ο Nicolaus Heinen, αναλυτής της Deutsche Bank δήλωσε: «Έχουν υπάρξει διάφορες κινήσεις ευρωσκεπτικιστών, οι οποίες δεν υποστηρίζονται από την κοινωνία και ως εκ τούτου δεν επιτυγχάνουν. Λόγω των δύο παγκοσμίων πολέμων, υπάρχει μια γενική αντίληψη στη γερμανική κοινωνία ότι κάθε προσπάθεια εναντίον της ειρηνικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει άσχημο τέλος. Αλλά το κόμμα “Alternative for Germany” - Εναλλακτική για τη Γερμανία” είχε τεράστια επιτυχία από την άποψη της συμμετοχής μέχρι στιγμής. Έχουν ήδη 5.000 μέλη και δεν είχαν ακόμη το ιδρυτικό τους συνέδριο».

Για τον κ. Lucke, η ώρα για το «δρόμο προς τη Δαμασκό» έφτασε το Μάη του 2010, όταν η Γερμανία αποφάσισε να διασώσει (bail-out) την Ελλάδα παραβιάζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχ στην οποία αναφερόταν ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει τέτοιου είδους διάσωση από άλλα κράτη μέλη. Όντας (ο κ. Lucke) μέλος του κεντροδεξιού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της κ. Μέρκελ για 33 χρόνια, είχε μια ξαφνική κρίση πίστεως.

«Κοινοποίησε (η Μέρκελ) την αίσθηση ότι οι κυβερνήσεις δεν δεσμεύονται από το νόμο και εισήγαγε μια οικονομικά λανθασμένη πολιτική. Με έκανε να αισθάνομαι άστεγος στο κόμμα μου. Και μου πήρε αρκετό χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό ήταν ένα βαθιά ριζωμένο πρόβλημα στο κόμμα μου, το CDU, και ως το 2011 ήξερα ότι έπρεπε να φύγω».

Πρώην σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πατέρας πέντε παιδιών, ο κ. Lucke, έγινε η εμβληματική μορφή για μια ομάδα απογοητευμένων γερμανών ακαδημαϊκών που αποτελούν τον πυρήνα του κόμματός του. Η ομάδα του μελέτησε προσεκτικά όλα τα υποψήφια μέλη, σε μια προσπάθεια να αποκλειστούν όσοι υπήρξαν μέλη των ακροδεξιών της Γερμανίας NPD. 

«Δεν θέλουμε να είμαστε ένα λαϊκίστικο κόμμα», είπε ο κ.Lucke. «Ένα μέρος των γερμανικών μέσων ενημέρωσης προσπαθούν να μεταδώσουν την ιδέα ότι είμαστε μια δεξιά λαϊκίστικη οργάνωση, αλλά την καταρρίπτουμε επειδή πιστεύω έχουμε σοβαρούς και ρεαλιστικούς στόχους. Όχι λαϊκίστικους. Είμαστε δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι από όλα τα μεγάλα γερμανικά κόμματα που επιζητούν τη διάλυση του ευρώ».

Και το νεοσύστατο κόμμα κερδίζει έδαφος. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του περιοδικού Focus έδειξε ότι το 26% των Γερμανών θα εξετάσει την περίπτωση να ψηφίσει ένα «αντι-ευρώ» κόμμα. Το ποσοστό αυτό αποτελεί το 40% των ατόμων ηλικίας 40 με 49 ετών.

Ο κ. Lucke είναι ρεαλιστής όσον αφορά στις πιθανότητές του στο εκλογικό αποτέλεσμα, γελώντας με την υπόδειξη ότι το κόμμα του θα μπορούσε πραγματικά να κυβερνήσει τη Γερμανία. Θα μπορούσε όμως να προκαλέσει πονοκέφαλο στις καθιερωμένες πολιτικές προσωπικότητες.

Την περασμένη βδομάδα, καθώς πολλοί αψήφησαν το κρύο στους δρόμους του Βερολίνου, υπήρχαν σαφείς ενδείξεις για την υποστήριξη του κινήματος.

Ο Marius Maslowski, 50, ένας επισκευαστής ηλεκτρονικών δήλωσε: «Ο λαός της Γερμανίας και τη Γαλλίας δεν ρωτήθηκε όταν εισήχθη το ευρώ. Μας κυβερνούσαν οι Βρυξέλλες. Από πολλές απόψεις το ευρώ δεν είχε μελετηθεί σωστά. Η κρίση επιδεινώνεται από χώρες που βρίσκονται στην ευρωζώνη, αλλά οι λαοί απλώς θέλουν να παίρνουν οφέλη - όπως και τα κράτη της Νότιας Ευρώπης, Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία - αυτό είναι γνωστό. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα έδινε περισσότερο έλεγχο στις εθνικές κυβερνήσεις, μεγαλύτερο έλεγχο των προϋπολογισμών τους.»

Άλλοι δεν είναι τόσο σίγουροι.

«Νομίζω πρέπει να παραμείνει το ευρώ, να το κρατήσουμε», δήλωσε ο Ingrid Dreper, ένας εβδομηνταεννιάχρονος συνταξιούχος γραμματέας. «Εισήχθη επειδή δεν θέλαμε άλλους πολέμους. Θεωρώ τη Μέρκελ πολύ έξυπνη. Σκέφτεται το μέλλον και κάνει ανάλογους χειρισμούς. Οι Άγγλοι είναι κατά της Ευρώπης. Αλλά είναι ανόητο. Δεν τα πηγαίνει (το ευρώ) και τόσο καλά στην Αγγλία, έτσι δεν είναι;»

Τι πιστεύει ο κ.Lucke για τη στάση των Βρετανών;

«Νομίζω ότι θα ήταν καλό για την κάθε χώρα να έχει το δικό της νόμισμα και πάλι, γι’ αυτό δεν θα συμβούλευα τη Βρετανία να ενταχθεί στο ευρώ. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει καμιά διάθεση στη Βρετανία να το κάνουν αυτό», είπε.

Και πιστεύει ότι οι δημοσκοπήσεις θα του φέρουν τη νίκη;

«Εάν η τρέχουσα διάθεση συνεχίζεται μέχρι το Σεπτέμβριο, τότε ναι, είμαι πολύ αισιόδοξος».

Πηγή: The Telegraph

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 26 Απριλίου 2013

Εμφανίσεις: 792

• Ευρωπαϊκή Ένωση
• Ευρωσκεπτικιστές

Δημοσκόπηση που έγινε στις έξι μεγαλύτερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φανερώνει πως οι πρόσφατες ανακοινώσεις για κουρέματα προκαλούν αυξανόμενες τάσεις Ευρωσκεπτικισμού ανάμεσα στους πολίτες.

Νέα στοιχεία φανερώνουν πως η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον θεσμό της Ε.Ε. και την δημοκρατική του εγκυρότητα, στις έξι από τις μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε., έχει πέσει κατακόρυφα, σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα.

Μέσα από την οικονομική και νομισματική κρίση όπως και την κρίση χρεών, την εξάρθρωση προϋπολογισμών, τις περικοπές δαπανών και τα κουρέματα φτωχών εθνών από τα πιο πλούσια, ο Ευρωσκεπτικισμός έχει μεγαλώσει πλέον σε απειλητικά επίπεδα για πολλές από τις νυν κυβερνήσεις χωρών της Ε.Ε.

Βάσει των στοιχείων που έχει συλλέξει ο οργανισμός δημοσκοπήσεων της Ε.Ε. Eurobarometer, η εμπιστοσύνη προς την Ε.Ε σε χώρες που ιστορικά ήταν εξαιρετικά υπέρ της Ευρώπης, όπως η Ισπανία, η Γερμανία και η Ιταλία, έχει πέσει κατακόρυφα.

Βάσει δηλώσεων του Jose Ignacio Torreblanca, επικεφαλή του γραφείου ECFR στην Μαδρίτη, η αντίδραση του κόσμου είναι έντονη ανεξαρτήτως του αν προέρχονται από κράτη δανειστών ή οφειλετών, αφού αισθάνονται πως η ίδια τους η δημοκρατία υποσκάπτεται από την κρίση του ευρώ.

Η πιο θεαματική πτώση εμπιστοσύνης προς το οικοδόμημα της Ε.Ε. παρουσιάζεται στην Ισπανία όπου ο τραπεζικός τομέας και η αγορά ακινήτων έχουν εντελώς καταρρεύσει και η ανεργία έχει φτάσει σε ιστορικά ψηλά επίπεδα. Ως αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν το 72 τοις εκατόν των Ισπανών δηλώνει πως έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς την Ε.Ε., το τριπλάσιο ποσοστό σε σχέση με το 2007.

Στην Γερμανία το 59 τοις εκατόν του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται το θεσμό της Ε.Ε. ενώ στην Γαλλία μέχρι και το 56 τοις εκατόν. Στην Ιταλία δε, η έλλειψη εμπιστοσύνης έχει διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια φτάνοντας το 53 τοις εκατόν.

Μια ξεχωριστή μελέτη που διεκπεραιώθηκε από ακαδημαϊκούς ερευνητές σε όλη την Ευρώπη, αποδεικνύει πως τα θεαματικά ψηλά ποσοστά ανεργίας που παρατηρούνται σήμερα στην Ευρώπη, όπως επίσης και τα συναισθήματα αγωνίας και ανασφάλειας που διέπουν τους πολίτες της Ε.Ε., έχουν κλονίσει την πίστη των λαών απέναντι στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Την Δευτέρα, ο Μπαρόζο δήλωσε, πως τα μέτρα λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί, κυρίως με την πίεση του Βερολίνου, έχουν φτάσει στα όρια της «πολιτικής και κοινωνικής αποδοχής» κάνοντας τα μη-βιώσιμα. Μια μέρα μετά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Βρυξελλών, ανακάλεσε τα πιο πάνω σχόλια.

(...)Χώρες αναγκάζονται να δέχονται κουρέματα από την «τρόικα», δηλαδή από μια ομάδα τεχνοκρατών και οικονομολόγων από την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτά αποτελούν βήματα ομοσπονδοποίησης και μια προσπάθεια να μετατρέψουν την Ε.Ε από μια οικονομική σε μια πολιτική ένωση.

Ο Μπαρόζο δήλωσε ήδη δύο φορές αυτή τη βδομάδα, ότι η ομοσπονδοποίηση είναι η μόνη απάντηση στην σημερινή Ευρωπαϊκή κρίση οικονομίας και εμπιστοσύνης. Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άγκελα Μέρκελ δε, απαρνούμενη τις οποιεσδήποτε φοβίες για Γερμανική «ηγεμονία» στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, δήλωσε πως οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παραδώσουν πρακτικά την ισχύ τους στις Βρυξέλλες.

Όπως η τελευταία δήλωσε, σε μια αντιπαράθεση με τον Πολωνό πρωθυπουργό Donald Tusk, «Αν θέλουμε να έχουμε ένα κοινό νόμισμα και μια κοινή Ευρώπη, πρέπει να παραδώσουμε συνήθειες που έχουμε κερδίσει με σκληρό αγώνα… Πρέπει δηλαδή εν τέλει να δεχτούμε πως στο τέλος η Ευρώπη, έχει τον τελικό λόγο σε ορισμένα πράγματα»

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 21 Απριλίου 2013

Εμφανίσεις: 784

• Αναδημοσίευση
• Μνημόνιο

Μαυρίδης Κώστας (Ακαδημαϊκός):

Επικρατεί η εντύπωση πως η πορεία που ακολουθεί η Κύπρος με το Μνημόνιο υπήρξε η κατάληξη μιας εξαντλητικής ανάλυσης όλων των εναλλακτικών επιλογών. Σε επικοινωνιακό επίπεδο υπάρχει προφανώς η επιδίωξη να εμπεδωθεί αυτή η παράσταση στην κοινή γνώμη, μόνο που προέχει η ουσία και όχι η παράσταση.

Χωρίς να απαλλάσσεται η καταστροφική απραξία της προηγούμενης Κυβέρνησης, κρίνεται ωφέλιμο να αξιολογηθεί η επίδοση της παρούσας διαπραγματευτικής ομάδας με βάση την πληροφόρηση που είχε πριν κάθε καθοριστική συνεδρία π.χ. στα δύο Eurogroup. Επικεντρωνόμαστε στα καθοριστικά γεγονότα γύρω από την διαπραγματευτική τακτική της Κυβέρνησης ενώπιον μεγαθηρίων με τακτικές και εκβιασμούς προμελετημένα. Τέτοια σημαντικά γεγονότα γνωστοποιήθηκαν πλέον και περιλαμβάνουν το κούρεμα καταθέσεων που αναμενόταν να τεθεί στην διαπραγμάτευση, ο χειρισμός του ρωσικού παράγοντα πριν και μετά το πρώτο Eurogroup, το θέμα της συστημιτικότητας κ.ά. Τα γεγονότα δείχνουν ότι η παραμονή εντός Τρόικας ήταν προδέσμευση, χωρίς προετοιμασία αντίδρασης ή «ανυπακοής». Εκ των υστέρων θυμός ή παρόμοιες αντιδράσεις της διαπραγματευτικής ομάδας μπροστά στην ακαμψία του Eurogroup, έχουν μηδενική αξία μπροστά στην στρατηγική αντιπαλότητα τέτοιων «παιγνίων».

Ωστόσο, σκοπός της ανάλυσης δεν είναι το παρελθόν αλλά πρωτίστως το μέλλον. Εφόσον εμμένουν μέχρι σήμερα πως ΜΟΝΟ μια επιλογή υπήρχε πάντα, σημαίνει ότι όντως μια επιλογή υπάρχει και τώρα ως αποτέλεσμα της ίδιας μοναδικής πολιτικής λογικής. Η λογική αυτή δεν επιτρέπει καν προβληματισμούς έξω από την Τρόικα. Εξού και θεωρείται αξίωμα πως ό,τι προτάθηκε στο Eurogroup, ήταν το εφικτό! Δεν θα μάθουμε ποτέ αν κάτι άλλο ήταν εφικτό, επειδή οποιαδήποτε άλλη λογική αποκλείστηκε. Κατέστη λοιπόν αναπόφευκτο το «εφικτό» σενάριο, αφού η Κυβέρνηση απέκλεισε (άμεσα ή έμμεσα) οτιδήποτε άλλο. Αυτό όμως ως λογική αφορά το ΣΗΜΕΡΑ και το ΜΕΛΛΟΝ. Και δυστυχώς, συνακόλουθα γεγονότα στο μεσοδιάστημα, καθιστούν εκ των πραγμάτων την κυβερνητική επιλογή, ως την μόνη … εφικτή! Αλλά για λάθους λόγους.

Δείγμα της λανθάνουσας λογικής που επικρατεί είναι που οι όποιες επιλογές «ντύνονται» με επιχειρηματολογία στήριξης εκ των υστέρων. Επιπλέον, παρακολουθήσαμε «επιστημονικές» αναλύσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές που διαπίστωναν ότι η «η Κύπρος δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο επειδή η εκροή κεφαλαίων από την Ευρωζώνη ήταν περιορισμένη και ούτε υπήρξε πτώση του ευρώ.» Προβλήθηκε επίσης πως «η λύση της Τρόικας είναι η επιλογή όσων δεν θέλουν ρίσκο» και ότι «η λύση εκτός Τρόικας σημαίνει αυτόματα έξοδο από το ευρώ». Τέτοιες διαπιστώσεις (εκ των υστέρων) φανερώνουν την εκ των προτέρων δέσμευση στην μοναδική στόχευση εντός Τρόικας. Και δεν αποτελούν επαλήθευση της ορθότητας της τακτικής. Συνεπώς, αν τα πιο πάνω ισχύουν, πως άλλαξε η «μοναδική» λογική σήμερα; Πως;

Πορεία εκτός Μνημονίου (με ευρώ ή χωρίς) προϋποθέτει πολιτική λογική που περιλαμβάνει έμπρακτη προετοιμασία για έργα και θυσίες, αν απαιτηθεί. Όχι θεωρητικολογίες και θυμούς. Περιοριζόμαστε στο εξής. Για την «βόμβα» που τρόμαζε την Ευρωζώνη και γνωρίζαμε από τις 28 Ιανουαρίου 2013, το τεκμηρίωσε πρόσφατα και ο D. Gros (επικεφαλής του Center for European Policy Studies- Βρυξέλλες, σύμβουλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ΔΝΤ). Καθώς επικρατούσε η άποψη ότι η εγγύηση σε τραπεζικές καταθέσεις στην Ευρωζώνη παρέχεται από την «Ευρώπη» (αόριστα) ή κάποιαν Ευρωπαϊκή Αρχή, στην πραγματικότητα η ευρωπαϊκή νομοθεσία/Οδηγία υποχρέωνε το κράτος στη σύσταση και λειτουργία Σχεδίου προστασίας των καταθέσεων. Χωρίς ωστόσο Ευρωπαϊκή εγγύηση, όπως αποφάνθηκε το Δικαστήριο EFTA (28 Ιαν 2013) όπου προσέφυγε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εναντίον της Ισλανδίας (δεν είναι μέλος της Ε.Ε. αλλά τηρεί την Οδηγία και αρνήθηκε να πληρώσει τις καταθέσεις στους Άγγλους και Ολλανδούς). Γνώριζε η διαπραγματευτική ομάδα εκείνη την απόφαση; Πως την ενσωμάτωσε στην διαπραγματευτική τακτική μας; Μπορούσε εκείνο το κενό να τινάξει στον αέρα ΤΟΤΕ ολόκληρη την Ευρωζώνη και επομένως, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από εμάς ως φοβερό «όπλο» στην ώρα του; Δεν θα μάθουμε ποτέ επειδή η λογική που επικρατεί δεν επιτρέπει τέτοιους προβληματισμούς. Όμως, ο αυτοπεριορισμός δεν μειώνει τους κινδύνους αλλά τους επαυξάνει, πράγμα που θα δούμε στην πράξη.

Κώστας Μαυρίδης - Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.