Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 19 Ιανουαρίου 2016

Εμφανίσεις: 762

Με την πρόσφατη εκλογική ετυμηγορία τους, οι πολίτες της Ισπανίας έχουν γράψει ιστορία και έχουν δημιουργήσει ένα μήνυμα ελπίδας για τη διατήρηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Έχουν εντοπίσει, ως την κύρια αιτία της σημερινής κρίσης σε όλη την Ευρώπη, τα πολυεθνικά εταιρικά συμφέροντα και το κυρίαρχο τους σχέδιο να οικοδομήσουν μια εταιρική δικτατορία. Επιπλέον, με την ψήφο τους οι Ισπανοί πολίτες, έχουν ξεσκεπάσει την ΕΕ των Βρυξελλών ως το πολιτικό γραφείο αυτών των συμφερόντων. Πρόκειτα για το γερμανικό πετροχημικό, χημικό και φαρμακευτικό καρτέλ – Το Καρτέλ του Πετρελαίου και των Φαρμάκων – ως η κινητήρια δύναμη και οι πρωταρχικοί οικονομικοί κερδοσκόποι και η Άνγκελα Μέρκελ ως πολιτικό όργανο επιβολής της κυριαρχίας τους. Η δημόσια δήλωση του Pablo Iglesias στις παραμονές των εκλογών συνοψίζει αυτή την ανάλυση που πρέπει να γνωρίσει ο κόσμος: “Η Ισπανία δεν θα είναι και πάλι η περιφέρεια της Γερμανίας. Θα αποκαταστήσουμε την έννοια της κυριαρχίας”.

Παρόλο που το εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα των Podemos είναι μια ενθαρυντική αρχή, η μακροπρόθεσμη εν τούτοις επιτυχία τους και η διάσωση και διατήρηση της Δημοκρατίας στην Ισπανία και στην Ευρώπη, εξαρτάται από μια ξεκάθαρη ανάλυση κάποιων επιπρόσθετων παραγόντων: 

• Η στρατηγική του Καρτέλ του Πετρελαίου και των Φαρμάκων να μετατρέψουν την Ευρώπη σε μια εταιρική δικτατορία μέσω της ΕΕ των Βρυξελλών, δεν είναι ένδειξη δύναμης. Είναι σημάδι απελπισίας, εξ αιτίας της κατάρρευσης των εμπορικών τους δρατηριοτήτων, που, ενώ φτάνουν σε τζίρους τρισεκατομμυρίων ευρώ, στηρίζονται σε απαρχαιωμένο πλέον «εμπόρευμα», όπως:
• Το μονοπωλιο τους στα ορυκτά καύσιμα και στην πυρηνική ενέργεια, το οποίο καταστρέφεται εξ αιτίας της ταχείας εξάπλωσης των εναλλακτικών μορφών ενέργειας από τον ήλιο, τον αέρα και άλλες ανανεώσιμες πηγές.
• Το μονοπώλιο τους με τα πατενταρισμένα χημικά φάρμακα το οποίο επίσης καταρρέει εξ αιτίας του ταχέως αναδυόμενου τομέα της επιστημονικά τεκμηριωμένης φυσικής υγείας.

Η αντικατάσταση αυτών των ξεπερασμένων τεχνολογιών, οι οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί από το Καρτέλ του Πετρελαίου και των Φαρμάκων για να στραγγαλίσουν την παγκόσμια οικονομία, εδώ και για περισσότερο από έναν αιώνα, σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην ιστορία της Ισπανίας, της Ευρώπης και του κόσμου. Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή:

• Ο εκδημοκρατισμός του τομέα της ενέργειας μέσω της χρήσης των ανανεώσιμων πηγών από εκατομμύρια νοικοκυριά, θα καταστρέψει το μονοπώλιο του Καρτέλ Πετρελαίου στον τομέα των πετροχημικών.
• Ο εκδημοκρατισμός του τομέα της υγείας, μέσα από τη χρήση επιστημονικά τεκμηριωμένων φυσικών θεραπειών, θα καταστρέψει το μονοπώλιο του Φαρμακευτικού Καρτέλ στον τομέα της ιατρικής και των φαρμάκων.

Τελικά, ο εκδημοκρατισμός των δύο αυτών βασικών τομέων της κοινωνίας, από τις νέες κυβερνήσεις στην Ισπανία και σε άλλες χώρες, θα καταστρέψει την οικονομική βάση για το Καρτέλ του Πετρελαίου και των Φαρμάκων και θα εξαλείψει κάθε δυνατότητα του να μετατρέψει την Ευρώπη σε μια εταιρική δικτατορία.

Με βάση την ιστορία του Ιδρύματος μας, πιστεύουμε ότι είναι καθήκον μας να μοιραστούμε αυτήν την ανάλυση με το λαό της Ισπανίας και της Ευρώπης και να προσφέρουμε τη βοήθειά μας στην επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της ιστορικής μεταμόρφωσης. Όπως τεκμηριώνεται στην ιστοσελίδα μας, είμαστε πρωτοπόροι στον τομέα της καταπολέμησης του καρκίνου, των καρδιακών παθήσεων και άλλων διαδεδομένων προβλημάτων υγείας, μέσω της χρήσης αποτελεσματικώ ν, ασφαλών και οικονομικά προσιτών φυσικών μέσων. Καμία άλλη ανακάλυψη στην ιστορία της ιατρικής δεν έχει πολεμηθεί τόσο πολύ από το status quo, όσο οι επιστημονικές ανακαλύψεις που έγιναν από εμάς, οι οποίες υπόσχονται να εξαλείψουν σε μεγάλο βαθμό τις σημερινές πιο κοινές ασθένειες. Σε αυτήν τη μάχη, που διήρκεσε για περισσότερο από δύο δεκαετίες, ήμασταν σε θέση να εκθέσουμε το Φαρμακευτικό Καρτέλ σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ. Αυτά τα συμφέροντα διακινδυνεύουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και την πτώχευση ολόκληρων εθνών για ένα και μόνο λόγο: την ακόρεστη επιχειρηματική απληστία. Και είναι γνωστό ότ το έκαναν ξανά στο παρελθόν.

Ενθαρρύνουμε τους πολίτες της Ισπανίας, της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου να ενημερωθούν για την ιστορία αυτών των ίδιων επιχειρηματικών συμφερόντων, που αποτέλεσαν την κινητήρια οικονομική δύναμη πίσω από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, παρακολουθώντας το Κάλεσμα προς τος Λαούς της Γερμανίας και της Ευρώπης του Δρος Matthias Rath. Αυτή η ομιλία καταγράφηκε στο Βερολίνο, και, στη διάρκεια των τελευταίων τριών ετών, την έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 600,000 Ισπανόφωνοι πολίτες

8 January, 2016

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 04 Αυγούστου 2015

Εμφανίσεις: 811

• Αναδημοσίευση
• Ευρωπαϊκή Ένωση

Αναδημοσίευση άρθρου του Ανδρέα Θεοφάνους* – «Η πραγματική εικόνα της Κύπρου σήμερα»

30/07/2015

Η πραγματική εικόνα της Κύπρου σήμερα

Αναμφίβολα η Κύπρος βιώνει σήμερα πολύ σοβαρές προκλήσεις αλλά και υπαρξιακά διλήμματα. Το Μνημόνιο παρά τις θετικές ανακοινώσεις του ΔΝΤ, των άλλων Θεσμών αλλά και της κυπριακής κυβέρνησης έχει οδηγήσει σε ζοφερά δεδομένα. Παρά τις θριαμβολογίες υπάρχει σήμερα μια σοβαρή δημογραφική αιμορραγία, μείωση των γεννήσεων, ψηλή ανεργία, σοβαρά προβλήματα ρευστότητας και αυξανόμενα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Υπάρχουν επίσης συρρικνωμένοι μισθοί καθώς και μια ανακατανομή πλούτου προς τα πάνω και προς τα έξω. Διευρύνεται η φτώχια, πιέζεται η μεσαία τάξη και είμαστε ενώπιον μιας κατάστασης όπου αναμένεται νέο ξεπούλημα δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.

Η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην επίλυση του Κυπριακού για να δημιουργηθεί ένα θετικό shock στην οικονομία. Όμως, παρά την οποιαδήποτε θετική δυναμική που μπορεί να υπάρξει από μια λύση ως αποτέλεσμα της αναμενόμενης ανοικοδόμησης, της διεύρυνσης του τουριστικού προϊόντος και των εξελίξεων στον ενεργειακό τομέα, είναι αδύνατο για την Κύπρο να αντέξει τις δαπάνες ενός τρικέφαλου κράτους.

Πέραν τούτου πρέπει να κατανοηθεί ότι το βόρειο τμήμα της Κύπρου δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Ευρωζώνη με τα υφιστάμενα δεδομένα. Το κόστος αυτών των αδυναμιών αναπόφευκτα θα το καταβάλουν οι Ελληνοκύπριοι παρά τα δικά τους σοβαρά προβλήματα.

Ταυτόχρονα είναι απρονοησία να μην λάβουμε υπ’ όψιν τις περιφερειακές εξελίξεις και πως αυτές επηρεάζουν το Κυπριακό. Η Τουρκία βρίσκεται σε πολύ ισχυρή θέση ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει κρίσιμα προβλήματα. Αλλά και η Κυπριακή Δημοκρατία είναι σε πολύ αδύνατη θέση με την οικονομική και την ευρύτερη αξιακή της κρίση. Αυτά τα δεδομένα επηρεάζουν το Κυπριακό. Εν ολίγοις η τουρκική πλευρά θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει τον μαξιμαλιστικό της στόχο για νομιμοποίηση της προτεκτορατοποίησης της Μεγαλονήσου στην περίπτωση λύσης σε αυτή τη συγκυρία. Θα αποτελέσει ευχάριστη έκπληξη εάν η Τουρκία πάρει διαζύγιο από την πολιτική που έχει ακολουθήσει διαχρονικά και υιοθετήσει μια νέα προσέγγιση η οποία να επιτρέπει ένα έντιμο συμβιβασμό.

Απρονοησία θα είναι επίσης να έχουμε ψηλές προσδοκίες από την ΕΕ ως έχει. Αξιολογώντας τα δεδομένα τους τελευταίους μήνες γνωρίζουμε ότι είναι πλάνη να αναμένουμε την αλληλεγγύη της ΕΕ. Το βέβαιο είναι ότι τα κράτη τοποθετούνται με βάση τα εθνικά τους συμφέροντα. Είναι με αυτή την υπόθεση εργασίας που θα πρέπει να πολιτευόμεθα.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα οι πολίτες παρακολουθούν τις εξελίξεις με ανησυχία και προβληματισμό. Υπάρχει η κόπωση αλλά και υπερβολικές προσδοκίες-ψευδαισθήσεις από ένα μέρος των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας σε σχέση με αναμενόμενα οφέλη από λύση στο Κυπριακό. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι δυνατό να οδηγήσουν σε μη ορθολογιστικές θέσεις όπως η ενίσχυση της τάσης για μια λύση ακόμα και εάν αυτή επιδεινώνει το status quo.

Υπάρχουν και άλλα πολύ ανησυχητικά μηνύματα. Υπογραμμίζεται η απαξίωση των θεσμών και της πολιτικής – συναισθήματα και χαρακτηριστικά που σπρώχνουν τους πολίτες σε μια στάση εσωστρέφειας η οποία αποκλείει την ενασχόληση με τον δημόσιο βίο και τη συλλογική δράση για εξυπηρέτηση εθνικών στόχων.

Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή. Αντίθετα το εσωτερικό μέτωπο είναι κατακερματισμένο. Όταν παρά την κρίση που βιώνουμε η αξιοκρατία ακόμα παραγνωρίζεται, ενώ, επιπρόσθετα, σε διάφορες εκφάνσεις του δημόσιου βίου επικρατούν τάσεις αυταρχισμού, η έλλειψη αλληλοσεβασμού, ο ρεβανσισμός και η εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διακηρύττει την ανάγκη για εθνική ενότητα. Οι διακηρύξεις όμως δεν μπορούν να είναι λόγια κενού περιεχομένου. Απαιτούνται πράξεις. Και ο ίδιος θα πρέπει να δώσει το παράδειγμα και το στίγμα. Μεταξύ άλλων, τεράστια ευθύνη έχουν και οι επικεφαλής οργανισμών και υπηρεσιών οι οποίοι θα πρέπει να δρουν κατά τρόπο δίκαιο, σεβόμενοι τις νομοθεσίες, τους θεσμούς καθώς και τον άγραφο νόμο.

Θα πρέπει επιτέλους να κατανοηθεί ότι η Κύπρος βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση από το 1974. Κανένας ηγέτης και καμιά παράταξη από μόνοι τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις τεράστιες προκλήσεις. Για να μπορέσει η Κύπρος να ανταποκριθεί στις μεγάλες προκλήσεις απαιτούνται πολλά. Πάνω απ’ όλα υπογραμμίζεται η ανάγκη για εθνική και κοινωνική συμφιλίωση. Στο πολιτικό επίπεδο είναι σημαντικό οι αποφάσεις της πλειοψηφίας να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις ανησυχίες και της μειοψηφίας και όπου είναι δυνατό να προχωρούμε με συνθέσεις και συναινέσεις. Αλλά το κλίμα της πραγματικής αλλαγής πρέπει να επεκταθεί και να εμπεδωθεί σε όλα τα επίπεδα καθώς και στην καθημερινότητά μας: από το κάθε άτομο μέχρι την πιο ψηλή βαθμίδα σε κάθε οργανισμό. Μόνο έτσι θα σφυρηλατηθεί η πολυπόθητη ενότητα σε όλα τα επίπεδα και θα επανέλθει ο αυτοσεβασμός, η αξιοπρέπεια και η αυτοπεποίθηση της κοινωνίας για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και να μην υποκύψει σε μια λύση άδικη και μη αναστρέψιμη.

* Ο Ανδρέας Θεοφάνους είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας.

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 19 Ιανουαρίου 2016

Εμφανίσεις: 789

Στο κλασικό μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ «1994», ο Winston Smith, ο κύριος χαρακτήρας, ορίζει την ελευθερία ως το δικαίωμα να λέμε ότι δύο συν δύο κάνουν τέσσερα. "Εάν αυτό είναι δεδομένο", λέει, "όλα τα άλλα ακολουθούν." Σε ένα αξιοσημείωτο παραλληλισμό με την παρατήρηση του Όργουελ όσον αφορά τη φύση των ολοκληρωτικών καθεστώτων, οι κυβερνητικοί περιορισμοί σχετικά με το δικαίωμά μας να ανακοινώνουμε τα επιστημονικά δεδομένα για τις φυσικές θεραπείες, επιβάλλουν παράλογα αυστηρά όρια στο τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να πούμε. Αλλά όταν, τελικά, φθάνουμε στο σημείο όπου αυτοί οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου δεν υπάρχουν πλέον για μας, εφ΄ όσον ο στόχος μας για Υγεία για όλους είναι το μέλημά μας, όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν αναπόφευκτα.

Σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, όπως η Ευρώπη, οι περιορισμοί στη διάδοση των επιστημονικών πληροφοριών σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες των συμπληρωμάτων και των τροφίμων είναι ακραίοι μέχρι δρακόντειοι. Τόσο δικτατορικοί είναι, για παράδειγμα, οι νόμοι της ΕΕ των Βρυξελλών για θέματα υγείας, που, ακόμη και η απλή δήλωση "Η τακτική κατανάλωση σημαντικής ποσότητας νερού μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο ανάπτυξης αφυδάτωσης", έχει απαγορευθεί.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η επίδραση που έχουν στην υγεία μας αυτά τα είδη των καταπιεστικών απαγορεύσεων, δεν πρέπει να υποτιμάται. Θεσπισμένος  για την προστασία του φαρμακευτικού «εμπορίου με την ασθένεια»,  ο ρυθμιστικός έλεγχος και ο περιορισμός της εκπαίδευσης για τη φυσική υγεία, έχει άμεσο αντίκτυπο στην ευημερία δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο. Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πρώτη ανακοίνωση των επιστημονικών ανακαλύψεων  του Dr. Rath, εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, επειδή στερήθηκαν της δυνατότητας να έχουν πρόσβαση στις αληθινές πληροφορίες  σχετικά με τη διατροφή τους και τις φυσικές θεραπείες, που θα μπορούσαν να σώσουν τη ζωή τους.

Αυτός, με λίγα λόγια, είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να πολεμήσουμε για την ελευθερία επιλογής στη φυσική υγεία. Τα σώματά μας είναι δικά μας και ανήκουν σε εμάς, και  όχι στις κυβερνήσεις μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε για τις θεραπείες  με βιταμίνες και για τις φυσικές θεραπευτικές προσεγγίσεις που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε,  δεν πρέπει να περιορίζονται από κυβερνητικούς τεχνοκράτες και προ-ολοκληρωτικούς  πολιτικούς, οι οποίοι λειτουργούν αποτελεσματικά ως στυλοβάτες της - αξίας τρισεκατομμυρίου ανά έτος -  φαρμακευτικής βιομηχανίας. Σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία αντάξια του ονόματός της, είναι απλώς απαράδεκτο, ο ανθρώπινος πόνος και οι απώλειες ζωής, που είναι δυνατόν να προληφθούν, να επιτρέπεται  να συνεχίζονται, προκειμένου να προστατεύονται τα κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας.

Στους τομείς της φυσικής υγείας και της ελευθερίας των βιταμινών, υπήρξαν πολλές θετικές εξελίξεις κατά τη διάρκεια του 2015. Τα ενημερωτικά δελτία και η ιστοσελίδα του Ιδρύματος μας το μαρτυρούν. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι μένει να γίνουν πολύ περισσότερα. Αυτός είναι ο λόγος που, σε παγκόσμιο επίπεδο, το πρόγραμμά μας Κίνημα Ζωής  είναι τόσο σημαντικό. Τελικά, ο διττός στόχος της Υγείας για Όλους και της Γνώσης για Όλους θα είναι εφικτός μόνο αν δράσουμε μαζί και αν κάνουμε θετικά βήματα προς την κατεύθυνση της πραγματοποίησης τους. Αν μοιράζεστε τη δέσμευσή μας σε αυτούς τους ευγενείς στόχους, σας καλούμε να υπογράψετε το ψήφισμα του Κινήματος Ζωής,  να μας γράψετε, και να λάβετε μέρος εθελοντικά , όπου κι αν ζείτε. Με τη βοήθειά σας, οι συνέργειες από τις τοπικές πρωτοβουλίες  που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, μπορούν να εξασφαλίσουν ώστε οι αναγκαίες αλλαγές στα συστήματα της υγειονομικής μας περίθαλψης  να αρχίσουν το συντομότερο δυνατό και να σώσουν εκατομμύρια ζωές.

17 December, 2015

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Γνώση

Δημοσιεύθηκε : 09 Ιουλίου 2015

Εμφανίσεις: 809

• Ελλάδα
• Οικονομική Κρίση

Του George Monbiot

Η Ελλάδα μπορεί να έχει οικονομικά χρεοκοπήσει, αλλά η τρόικα έχει χρεοκοπήσει ήδη πολιτικά. Αυτοί που καταδιώκουν αυτό το έθνος, κρατούν στα χέρια τους αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Τέτοιου είδους δυνάμεις, που τώρα μας επηρεάζουν όλους. Ας αναλογιστούμε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: Η κατανομή της δύναμης εδώ, έχει κοπεί και ραφτεί στα μέτρα τους: οι αποφάσεις του ΔΝΤ απαιτούν μια πλειοψηφία του 85%, και η Αμερική συγκεντρώνει στα χέρια της το 17% των ψήφων.

Το ΔΝΤ ελέγχεται από τους πλούσιους, και κυβερνά τους φτωχούς εκ μέρους τους. Κάνει λοιπόν τώρα στην Ελλάδα, αυτά που έκανε στα φτωχά έθνη, το ένα μετά το άλλο, από την Αργεντινή μέχρι τη Ζάμπια. Τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής, ανάγκασαν σωρεία εκλεγμένων κυβερνήσεων να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες, με αποτέλεσμα να καταστρέψουν την υγεία, την εκπαίδευση και όλα τα μέσα με τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις ζωές των πολιτών τους.

Το ίδιο πρόγραμμα επιβάλλεται όποιες και να είναι οι περιστάσεις: σε κάθε χώρα στην οποία εισβάλει το ΔΝΤ τοποθετεί τον έλεγχο του πληθωρισμού πάνω από άλλους οικονομικούς στόχους. Αφαιρεί άμεσα τους περιορισμούς του εμπορίου και της ροής των κεφαλαίων, απελευθερώνει το τραπεζικό σύστημα, μειώνει τα κυβερνητικά έξοδα σε καθετί εκτός από αποπληρωμή χρεών, ιδιωτικοποιεί περιουσιακά στοιχεία τα οποία μπορούν να πωληθούν σε ξένους επενδυτές.

Χρησιμοποιώντας την απειλή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (προειδοποιεί τις οικονομικές αγορές ότι χώρες που δεν υποχωρούν στις απαιτήσεις τους είναι καταδικασμένες), έχει υποχρεώσει κυβερνήσεις να εγκαταλείψουν προοδευτικές τακτικές. Σχεδόν από μόνη της, κατασκεύασε την οικονομική κρίση της Ασίας του 1997: υποχρεώνοντας κυβερνήσεις να άρουν τους ελέγχους κεφαλαίων, άφησε εκτεθειμένο το νόμισμα στις επιθέσεις των οικονομικών κερδοσκόπων. Μόνο κάποιες χώρες όπως η Μαλαισία και η Κίνα που αρνήθηκαν να υποχωρήσουν, γλίτωσαν.

Ας αναλογιστούμε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα: Όπως οι περισσότερες άλλες κεντρικές τράπεζες, απολαμβάνει «πολιτική ανεξαρτησία». Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απελευθερωμένη από πολιτικές επιρροές, αλλά ότι είναι απελευθερωμένη από τη δημοκρατία. Κυβερνιέται δηλαδή από τον χρηματοοικονομικό τομέα, του οποίου τα συμφέροντα, είναι συνταγματικά υποχρεωμένη να εξυπηρετεί, μέσω του πληθωριστικού στόχου του 2%. Όπως όμως συμβαίνει όπου υπάρχει δύναμη, έχει ξεπεράσει αυτή την εντολή, προκαλώντας αντιπληθωρισμό και επικά ποσοστά ανεργίας ανάμεσα στα πιο φτωχά μέλη της ευρωζώνης.

Η συμφωνία του Μάαστριχτ, η οποία εγκαθίδρυσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, χτίστηκε πάνω σε μια θανάσιμη αυταπάτη: την πεποίθηση ότι το ECB (Εξωτερικός Εμπορικός Δανεισμός) μπορούσε να προμηθεύσει την μόνη κοινή οικονομική κυβέρνηση που προϋπόθετε η νομισματική ένωση. Ξεπήδησε μέσα από μια ακραία εκδοχή φονταμενταλιστικής αγοράς: αν κρατούσαν τον πληθωρισμό σε χαμηλά επίπεδα, φαντάζονταν οι συγγραφείς της συμφωνίας, η μαγεία των αγορών θα επίλυε όλα τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα, κάνοντας την πολιτική πλεονάζουσα. Αυτοί οι νηφάλιοι, κουστουμαρισμένοι, σοβαροί άνθρωποι, που σήμερα παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τους μόνους ενήλικες στο δωμάτιο, φαίνεται πλέον να είναι ουτοπικοί ιδεαλιστές ονειροπαρμένοι, ταγμένοι σε μια φανατική οικονομική αίρεση.

Όλα αυτά, αποτελούν απλά ένα πρόσφατο κεφάλαιο μια μακράς παράδοσης περιθωριοποίησης της ανθρώπινης ευμάρειας για χάρη της οικονομικής δύναμης. Η βάναυση αυστηρότητα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, είναι πολύ ήπια σε σχέση με προηγούμενες εκδοχές. Πάρτε για παράδειγμα τους λιμούς της Ιρλανδίας και της Ινδίας τον 19ο αιώνα. Και οι δύο επιδεινώθηκαν (στη δεύτερη περίπτωση ο λιμός προκλήθηκε) από το δόγμα της ελεύθερης οικονομίας, που εμείς τώρα γνωρίζουμε ως φονταμενταλισμό ή νεοφιλελευθερισμό των αγορών.
Στην περίπτωση της Ιρλανδίας, το ένα όγδοο του πληθυσμού σκοτώθηκε – κάποιος μπορεί να πει δολοφονήθηκε – στα τέλη του 1840, εν μέρει λόγω της άρνησης των Βρετανών να διανέμουν φαγητό, της απαγόρευσης που επέβαλαν στην εξαγωγή δημητριακών και στην άρνηση τους να δώσουν αποτελεσματική αρωγή στους φτωχούς. Τέτοιες πολιτικές προσέβαλλαν δυστυχώς στο ιερό δόγμα της ελεύθερης οικονομίας.

Όταν η Ινδία χτυπήθηκε από ανομβρία, το 1877 και 1878, η Βρετανική ιμπεριαλιστική κυβέρνηση, επέμενε στην εξαγωγή υπερβολικών ποσοτήτων δημητριακών από τη χώρα, προκαλώντας λιμό ο οποίος σκότωσε εκατομμύρια. Ο Νόμος Αντί-Φιλανθρωπικών Συνεισφορών του 1877, απαγόρευε «με ποινές φυλάκισης, τις ιδιωτικές δωρεές που στόχευαν να βοηθήσουν, οι οποίες θα μπορούσαν να επέμβουν στον καθορισμό των τιμών των δημητριακών στην αγορά». Η μόνη ανακούφιση που επιτρεπόταν ήταν τα καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδα εργασίας, όπου πρόσφεραν στον κόσμο ακόμη λιγότερο φαγητό και από ό,τι έδιναν στους φυλακισμένους του Buchenwald. Η μηνιαία θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα κατά το 1877, ισοδυναμούσε με ένα ετήσιο ποσοστό του 94%.

Όπως υποστηρίζει ο Karl Polanyi στο The Great Transformation, ο χρυσός κανόνας – το αυτορρυθμιζόμενο σύστημα στην καρδιά της ελεύθερης οικονομίας– απέτρεπε κυβερνήσεις του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, από το να αυξήσουν τα χρήματα που ξοδεύονταν για το δημόσιο ή για οποιαδήποτε προσπάθεια τόνωσης της εργοδότησης. Εξανάγκαζε απεναντίας τις κυβερνήσεις να διατηρούν την πλειοψηφία φτωχή, ενώ οι πλούσιοι απολάμβαναν μια χρυσή περίοδο. Μερικά μέσα τα οποία μπορούσαν να εμπεριέχουν τη δημόσια δυσαρέσκεια, ήταν διαθέσιμα, εκτός από την αφαίμαξη πλούτου από τις αποικίες και την προώθηση επιθετικού εθνικισμού. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που συνεισέφεραν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η συνέχιση του χρυσού κανόνα από πολλά έθνη, μετά που ο πόλεμος επιδείνωσε την Μεγάλη Ύφεση, απέτρεψε κεντρικές τράπεζες από το να αυξάνουν την εισροή χρημάτων και να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα. Θα περίμενε κανείς ότι οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα θυμούνταν αυτά τα αποτελέσματα.

Σήμερα τα ισότιμα του χρυσού κανόνα – άκαμπτη προσήλωση στην λιτότητα – αφθονούν. Το Δεκέμβριο του 2011 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφώνησε σε μια νέα δημοσιονομική συμφωνία, επιβάλλοντας σε όλα τα μέλη της ευρωζώνης τον κανόνα ότι «οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων πρέπει πάντοτε να είναι ισοζυγισμένοι ή σε πλεόνασμα». Αυτό ο κανόνας ο οποίος έπρεπε να μεταγραφεί ως εθνικός νόμος, θα «περιείχε ένα αυτόματο διορθωτικό μηχανισμό ο οποίος είναι ικανός να ενεργοποιηθεί σε περίπτωση απόκλισης». Αυτό είναι ικανό να εξηγήσει την φρίκη με την οποία οι μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες της τρόικας έχουν χαιρετήσει την αναζωπύρωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Κάποια τέτοια διατάγματα φανερώνουν πως το μόνο δημοκρατικό αποτέλεσμα στην Ευρώπη τώρα είναι η κατάρρευση του ευρώ: είτε σας αρέσει είτε όχι, όλες οι υπόλοιπες επιλογές αποτελούν τυραννία που σιγοβράζει.

Είναι δύσκολο για όλους εμάς εξ αριστερών να το παραδεχτούμε, αλλά η Μάργκαρετ Θάτσερ έσωσε το Ηνωμένο Βασίλειο από το δεσποτισμό. Η Ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, προέβλεπε, πως οι πιο φτωχές χώρες δεν πρέπει να ενισχύονται οικονομικά, «κάτι που θα συνέτριβε τις ανεπαρκείς τους οικονομίες».

Αλλά, από ότι φαίνεται, το κόμμα της το έχει αντικαταστήσει με ντόπια τυραννία. Η προτεινόμενη νομική δέσμευση πλεονάσματος προϋπολογισμού, του George Osborne, υπερβαίνει αυτά που προβλέπει ο κανονισμός της ευρωζώνης. Οι υποσχόμενοι φραγμοί υπευθυνότητας προϋπολογισμού του εργατικού κόμματος αν και πιο ήπιοι, είχαν παρόμοιες προθέσεις. Σε όλες τις περιπτώσεις, κυβερνήσεις αρνούνται κάθε πιθανότητα αλλαγής. Με άλλα λόγια, δεσμεύονται να ανατρέψουν τη δημοκρατία. Και αυτό συμβαίνει για τους τελευταίους δύο αιώνες, με εξαίρεση την τριαντάχρονη Κεϋνσιανή ανάπαυλα.
Η κατάρρευση της πολιτικής επιλογής, δεν είναι απλά μια παρενέργεια αυτού του ουτοπικού συστήματος πεποιθήσεων αλλά ένα απαραίτητο συστατικό.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι αναπόφευκτα ασύμβατος με τη δημοκρατία, αφού πάντοτε οι άνθρωποι θα επαναστατούν ενάντια στην αυστηρότητα και την δημοσιονομική τυραννία που προϋποθέτει. Κάτι πρέπει να υποχωρήσει και αυτό είναι οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο πραγματικός δρόμος προς την δουλεία: η κατάργηση της δημοκρατίας εκ μέρους των ελίτ.

Πηγή:
The Guardian -http://www.theguardian.com/commentisfree/2015/jul/07/greece-financial-elite-democracy-liassez-faire-neoliberalism