Αν ξαναφέρουμε στη μνήμη μας όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα, στο τέλος του 2011, για ενδεχόμενο δημοψήφισμα, δεν ξέρουμε ακόμα ποιες επακριβώς ήταν οι προθέσεις του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, όταν αποφάσισε να ζητήσει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Μπορεί να μπλόφαρε, μπορεί να έπαιξε κάποιο πολιτικό παιχνίδι και τελικά αναγκάστηκε να ανακρούσει πανηγυρικά πρύμναν (και μέσα σε λίγες μέρες τον κατέβασαν από την πρωθυπουργία). Αυτό που έμεινε σε μένα ήταν ο πανικός που έπεσε στα ψηλά δώματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στο τότε δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί. Πανικοβλήθηκαν με τη σκέψη ότι θα δινόταν η δυνατότητα στον ίδιο τον ενδιαφερόμενο λαό, να αποφασίσει! Οι διορισμένοι από τα οικονομικά καρτέλ - και όχι εκλελεγμένοι από τους λαούς της Ευρώπης – κομισάριοι και λοιποί αξιωματούχοι(Μπαρόσο, Ρομπάι κλπ), καθώς και οι πραγματικοί διαχειριστές της εξουσίας (παρόλο που δεν έχουν κάποιο θεσμοθετημένο ρόλο), πολιτικοί εκπρόσωποι των καρτέλ, Μέρκελ και Σαρκοζί, τρέμουν στην ιδέα των δημοψηφισμάτων. Είναι στην ουσία εντολοδόχοι επιχειρηματικών συμφερόντων και επιδιώκουν τη συνεχή εκχώρηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Εάν «εθιστούμε» εμείς οι λαοί της Ευρώπης στα δημοψηφίσματα θα τους χαλάσουμε τον προγραμματισμό.

Πριν από την κρίση στην Ελλάδα είχαμε την ομάδα των συντηρητικών βουλευτών της Βρετανίας, οι οποίοι ζητούσαν δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσει ο λαός κατά πόσον η Μεγάλη Βρετανία θα παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι. Στο κόμμα των συντηρητικών κυριαρχούν οι ευρωσκεπτικιστές, οι οποίοι θεωρούν ότι το Ηνωμένο Βασίλειο εκχώρησε ήδη μεγάλο μέρος της εθνικής του κυριαρχίας, στη Κομισιόν.

Η πρόταση τους βέβαια απορρίφθηκε, αλλά, μετά τη συζήτηση για δημοψήφισμα στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, εύστοχα οι εφημερίδες έγραψαν για το «τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι». Ίσως ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και κανείς δεν γνωρίζει προς τα πού θα κινηθούν τα πράγματα. Το επιχείρημα των βρετανών βουλευτών είναι ότι μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας παραχωρήθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέσα από την υπογραφή των διαφόρων συνθηκών. Δυστυχώς, όπως αυτό ισχύει για τη Μεγάλη Βρετανία, το ίδιο ισχύει για την Κύπρο και για όλα τα κράτη μέλη. Ειδικότερα με την τελευταία συνθήκη – τη συνθήκη της Λισσαβόνας – έχουν εκχωρηθεί στην Κομισιόν, πολλά στοιχεία της κρατικής μας κυριαρχίας, χωρίς ο λαός να ενημερωθεί.

Θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική η πορεία της Ευρώπης, εάν για τις διάφορες Συνθήκες που υπογράφτηκαν και δεσμεύουν το μέλλον το δικό μας και των επόμενων γενεών, ενημερωνόταν άμεσα ο λαός και αποφάσιζε με δημοψηφίσματα. Ας θυμηθούμε εδώ, ότι επτά μόλις χρόνια πριν, το 2005, οι Γάλλοι απέρριψαν με ποσοστό 54,87% τη Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ίδιο έκαναν τότε και οι Ολλανδοί. Τα σχέδια των οικονομικών καρτέλ πάγωσαν για μικρό χρονικό διάστημα. Τα έβαλαν στον πάγο οι λαοί της Ευρώπης, επειδή προφανώς ενημερώθηκαν για τα δημοκρατικά ελλείμματα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ποια ήταν όμως η συνέχεια; Η Συνταγματική Συνθήκη, με ελάχιστες αλλαγές, όπως ομολόγησε ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, μετονομάστηκε σε Συνθήκη της Λισσαβόνας και υπογράφτηκε στις 13/12/2007. Στη συνέχεια επικυρώθηκε από όλα τα κράτη-μέλη (πλην της Ιρλανδίας), με την ασφάλεια και τη σιγουριά των κοινοβουλίων, μακριά από τους «κινδύνους» των δημοψηφισμάτων. Στην Ιρλανδία, εξ αιτίας πρόνοιας του συντάγματος της χώρας, έγινε αναγκαστικά δημοψήφισμα και οι Ιρλανδοί απέρριψαν πανηγυρικά τη Συνθήκη. Χρειάστηκε πακτωλός χρημάτων από την Κομισιόν και πολλές – υποθέτω – πολιτικές πιέσεις σε όλα τα επίπεδα, για να ψηφίσουν τελικά «Ναι» σε δεύτερο δημοψήφισμα. Τόσο πολλή(!) δημοκρατία υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που τα αποτελέσματα ενός δημοψηφίσματος - τα αποτελέσματα δηλαδή της δημοκρατικής απόφασης ενός ολόκληρου λαού - δεν γίνονται σεβαστά και πειθαναγκάζεται ο λαός να πει - τελικά - αυτό που συμφέρει στην Επιτροπή, σε δεύτερο δημοψήφισμα.

Όσον αφορά την Κύπρο, θυμούμαι πολύ καλά την περίοδο εκείνη, όπου με προεξάρχοντα το Δημοκρατικό Συναγερμό, ζητούσαν κάποιοι να βιαστούμε να εγκρίνουμε πρώτοι τη Συνθήκη της Λισσαβόνας για να δείξουμε τον ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό και να αποδείξουμε γενικώς ότι είμαστε καλά και υπάκουα παιδιά. Παρόλο που κάποιοι ψιθύρισαν τότε ότι έπρεπε να διεξαχθεί δημοψήφισμα, εν τούτοις ακολουθήσαμε το παράδειγμα των εταίρων μας και εγκρίναμε τη Συνθήκη μέσω της Βουλής (εύκολα και ελεγχόμενα). Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί βουλευτές που να μελέτησαν ή έστω να διάβασαν τα κείμενα της Συνθήκης.

Αν και το θέμα της μη δημοκρατικής δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τεράστιο και γράφτηκαν ήδη βιβλία ολόκληρα, που τεκμηριώνουν τα ελλείμματα δημοκρατίας, θα καταγράψουμε εδώ μόνο ένα στοιχείο, το οποίο ίσως να φωτίζει τις αιτίες. Αν διαβάσετε στην Wikipedia (internet) για τη Συνθήκη της Ρώμης (1957), η οποία δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, θα δείτε, μεταξύ άλλων, και τις αντιπροσωπείες που υπέγραψαν τη συνθήκη. Εκ μέρους της Δυτικής Γερμανίας υπέγραψε ο Πρόεδρος Αντενάουερ και ο Walter Hallstein. Εάν κάνετε κλικ στο όνομα του Hallstein, δεν θα βρείτε καμιά πληροφορία, στα ελληνικά, παρόλο που ο γερμανός αυτός νομικός και καθηγητής πανεπιστημίου, διορίστηκε ως ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και έμεινε στη θέση αυτή από το 1958 μέχρι το 1967. Στην αγγλική Wikipedia υπάρχουν στοιχεία για το Hallstein αλλά μάλλον ελλειπή. Αναγράφεται ότι στη διάρκεια της ναζιστικής δικτατορίας στη Γερμανία ήταν μέλος της οργάνωσης National Socialist People's Welfare και μέλος «εθνικοσοσιαλιστικών επαγγελματικών ενώσεων για δικηγόρους και δικαστές». Στην πραγματικότητα ήταν από το 1935 μέλος του κόμματος των ναζί. Επίσης ήταν ο βασικός πυλώνας της ναζιστικής οργάνωσης «Προστάτες του Νόμου» (η «επαγγελματική ένωση» που αναγράφεται στη Wikipedia). Οι «Προστάτες του Νόμου» δεν ήταν βέβαια τίποτε άλλο παρά Προστάτες του Ναζιστικού Νόμου και η δουλειά που ανέλαβε ο Hallstein, ήταν να προετοιμάσει τους Νομικούς της Γερμανίας για τον επερχόμενο πόλεμο, καθώς και για το «βαρύ καθήκον», που έπεφτε στους ώμους τους, να διαχειριστούν και να προσαρμόσουν τα νομικά συστήματα των χωρών που επρόκειτο να κατακτηθούν, ώστε να τεθούν κάτω από την επικυριαρχία του Γερμανικού Νόμου του Τρίτου Ράιχ. Ετοίμασε επομένως ο Hallstein τα νομικά σχέδια για μια «ενωμένη Ευρώπη», κάτω από την μπότα της Γερμανίας, υπό τον έλεγχο ουσιαστικά των οικονομικών καρτέλ (IG Farben). Δυστυχώς για αυτόν και τους οικονομικούς του πάτρωνες (IG Farben) ο Χίτλερ δεν τα κατάφερε, όπως δεν τα κατάφερε και ο Κάιζερ στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Hallstein, μέλος του ναζιστικού κόμματος και βασικό νομικό στέλεχος του Τρίτου Ράιχ, πέρασε αβρόχοις ποσί την περίοδο της Αποναζικοποίησης, δεν πέρασε από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης, και όντας, απ’ ότι φαίνεται, εκλεκτός του συστήματος, σύντομα ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία, δίπλα στον πρώτο πρόεδρο Αντενάουερ. Μέσα σε μια δεκαετία κατάφερε να δημιουργήσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα με τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957 και να γίνει και ο πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν!

Μετά από αυτές τις πληροφορίες για τις ναζιστικές καταβολές του ιθύνοντος νου πίσω από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρειάζεται κανείς να διερωτάται, γιατί υπάρχουν δημοκρατικά ελλείμματα στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα»;

Χρειάζεται επίσης κανείς να διερωτάται, γιατί οι επίγονοι του Hallstein τρέμουν τα δημοψηφίσματα;