Αναδημοσίευση του άρθρου του Ανδρέα Παράσχου όπως δημοσιεύτηκε στην
Καθημερινή στις 19/04/2015

Όταν όλα γύρω καταρρέουν και ο κόσμος βλέπει με δέος να μαίνεται μια μάχη μεταξύ των εξουσιαστών καθώς και εκείνων που έχουν από την Πολιτεία ορισθεί να απονέμουν δικαιοσύνη, τότε το δέος γίνεται τρόμος προ του φάσματος του αδιεξόδου που προβάλλει σαν τέρας έτοιμο να σε καταπιεί. Ο λόγος που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει σωστή ερμηνεία των πραγμάτων, είναι η έλλειψη ανάλογου φωτός (παιδείας) ώστε να μπορεί να διακρίνει την πραγματική εικόνα, όπως περιγράφει ο Πλάτωνας στον μύθο του Σπηλαίου στο έργο του «Πολιτεία» ή «Περί δικαίου», όπου εξετάζεται η σημασία της δικαιοσύνης.

Σύμφωνα με την αλληγορία του Σπηλαίου, οι άνθρωποι ζούμε σαν φυλακισμένοι στις παραισθήσεις μας και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια γιατί μας εμποδίζουν τα δεσμά των αισθήσεων αλλά και τα δεσμά των εξουσιαστών, που χειραγωγούν τις αισθήσεις μας ώστε να αντιλαμβανόμαστε μόνο την πραγματικότητα όπως την καθορίζουν εκείνοι. Κάποια στιγμή μερικοί δεσμώτες απαλλάσσονται από την επιρροή των δογμάτων, χάρη στην παιδεία και τον ορθό λόγο και επιτέλους με καθαρή σκέψη μπορούν να γνωρίσουν την αλήθεια βασιζόμενοι σε αποδείξεις.

Μήπως λοιπόν αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον τόπο μας θα πρέπει να τα δούμε βγαίνοντας στο αληθινό φως, από το Σπήλαιο που μας έβαλαν οι εξουσιαστές; Οι εξουσιαστές που τώρα, έχουν φτάσει τους θεσμούς και τα αξιώματα που εκπροσωπούν αλλά και το πολιτικό περιβάλλον που τους εκτρέφει, σε τέτοια αποσύνθεση που τους έχει καταστήσει τόσο αποκρουστικούς στην κοινωνία που δεν μπορεί να τους ανεχθεί άλλο. Τουτέστιν χάνουν, το σχεδόν κληρονομικό, προνόμιο να ελέγχουν μονίμως εξουσίες και δημόσιο χρήμα, το οποίο μονίμως λυμαίνονταν δημιουργώντας νόμους που τους επέτρεπαν να διαφεύγουν τον όποιο έλεγχο. Ακόμα και σήμερα εν μέσω κρίσης, ουδείς των πολιτειακών, κυβερνητικών και άλλων αξιωματούχων λογοδοτεί και ουδείς ελέγχεται για τα εισοδήματα του αλλά και ουδείς των εξουσιαστών θα λογοδοτήσει για την καταβαράθρωση της οικονομίας. Κι αυτό γιατί η κρίση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, όπως γράψαμε ξανά από αυτή τη στήλη, αλλά τη δημιούργησαν οι εξουσιαστές αφού έβλεπαν ότι λόγω εργατικών κεκτημένων, μισθοί, επιδόματα και οι κοινωνικές παροχές, μείωναν πολύ τα κέρδη, όπως μειώνονταν και οι ώρες εργασίας.

Έτσι, όπως εύστοχα λέει ο Νόαμ Τσόμσκι, «δημιουργούν μια οικονομική κρίση για να κάνουν το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών» [...] «μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, αναξιοπρεπείς μισθούς και τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια». Μήπως όμως είναι τώρα η ώρα της επανάστασης; Ο Τσόμσκι λέει ότι οι εξουσιαστές κάνουν το άτομο να πιστεύει ότι δεν μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση διότι είναι ανεπαρκές, απαξιώνει τον εαυτό του και απέχει από οποιασδήποτε δράση (βλ. ΧΑΚ και Κούρεμα) και χωρίς δράση δεν μπορεί να υπάρξει επανάσταση. Άραγε όμως, αν σε μια χώρα μικρή, όπως η δική μας, με ηγέτες που η ευφυΐα τους δεν μπορεί να ανακόψει μια ριζική αλλαγή - πόσω μάλλον μια επανάσταση, αν αύριο προκύψει ένα κίνημα από νέους ανθρώπους -η ανάγκη του οποίου είναι πασιφανέστατη, ποιος θα ανακόψει μια ειρηνική επανάσταση ενόψει επικείμενων βουλευτικών εκλογών; Σκέψου το. Γίνεται!

Πηγή:

Ποιος θα Ανακόψει Μια Επανάσταση – Ανδρέας Παράσχος, Εφημερίδα Καθημερινή – 19/04/2015